Met de tuk tuk weer het internetcafé gevonden!

Vervolg  woensdag 12 oktober  

Vanmorgen kon ik  per auto naar een internetcafé. Men vond het niet vertrouwd dat we met een groepje wilden lopen. Het is hier totaal niet toeristisch, dus we hebben steeds veel bekijks. Uiteindelijk wil iedereen toch even mailen dus het duurt wat langer dan verwacht. Het uploaden van foto’s kost veel tijd merk ik. Om half 12 is er een “teabreak”, komisch is dat we rustig om een “black coffee” vragen, maar thee krijgen. Om 12 uur zitten we klaar om onze Indiase collega’s te verwelkomen……. Er is echter nog niemand, alleen de mensen van ORES en Development Focus, twee organisaties waarmee Edukans hier samenwerkt. Om 1 uur zijn er twee collega’s binnen, er schijnen problemen te zijn met vervoer of op de weg. Om half 2 na een welkomstpraatje van Mr Thomas en Mr Dash met een kadootje en een bosje bloemen, eerst lunchen. Wat is dit eten toch heerlijk, naan, papad, curry met champignons, rijst. Om half 3 is de groep wel compleet en kan het hele programma van voorstellen etc. worden gedaan. Het is heel lastig om het Engels goed te verstaan. Woorden worden soms zo anders uitgesproken, de klemtoon is anders of letters worden anders uitgesproken. Omgekeerd geldt voor hen hetzelfde. Wij denken netjes Engels te spreken maar dat wordt net zo min goed begrepen….. Lastig is dat, maar ook weer grappig. Zo krijgen we een opdracht om met een buitenlandse collega te gaan praten over naam, werk, hobbies, verwachting over dit samenwerken en……. Een dansje oefenen die iedereen gaat nadoen. Vervolgens stel je de ander dan voor. Ik heb een gesprekje met een man Kishor, dit betekent: “altijd jong”, hij wil ook weten wat mijn naam betekent, dat is lastig ik leg uit dat het “de Saksische” is, maar dat wordt niet begrepen. Op mijn naambordje is trouwens Sasika geschreven, ook leuk! De Indiase variant. Dan komen we bij het beroep, ik begrijp helemaal niets van zijn verhaal en doe veel moeite om het duidelijk te krijgen. Hij blijkt scholen te bezoeken in het kader van “right to education” (het recht op onderwijs) en helpt groepen samen te stellen om daarmee verder te komen. Met wat hij vertelt denk ik eerst dat hij inspecteur is, affijn we zijn lang bezig, maar het Indiase Engels begint binnen te komen. Wanneer iedereen elkaar gaat voorstellen is het wel heel leuk en het ijs is wel gebroken daarna. Dan wordt er verteld over Development Focus, één van de partners in India waar Edukans mee samenwerkt. Sinds 1996 werkt Edukans in India. Dit jaar zijn de districten Orissa, Jharkhand en Chattisgarh in het programma en dit zal tot 2013 duren De doelgroep is de 20% van de bevolking die onder de armoedegrens zit. Er wordt nu in 154 dorpen gewerkt. In deze gebieden leven 6 van de 19 “tribes”. Het onderwijs varieert van lesgeven onder de boom tot echte scholen. De focus ligt bij geld, werk en onderwijs. Per vierkante 3,5 km is er nu een school. Dit betekent wel dat er nog kinderen zijn die lang moeten lopen voor ze op school zijn. Het onderwijssysteem is Primary schools: klas 1-5 (6-11 jaar)en Upper Primary schools: klas 6-8 (12-14 jaar). DE klassen bestaan soms uit wel 100 kinderen die in één lokaal zitten. Veelal op de grond, zonder materiaal en onopgeleide leerkrachten die een laag salaris verdienen en daarom met regelmaat niet op komen dagen. Ook komt het voor dat kinderen weliswaar 6 jaar op school zijn maar nog niet kunnen lezen en rekenen. Probleem is dat vaak gekozen wordt voor goedkope leerkrachten: 3 voor de prijs van 1 opgeleide leerkracht.

In heel India zijn er nog 12.262 dorpen waar geen school is. Een school bestaat gemiddeld uit 2,6 lokalen. En er zijn nog veel “één leerkracht scholen”, en bestaat de klas uit 130-140 kinderen……

Doel is dat er per km2 een school is. Er wordt veel gedaan aan promotie maken om je kind naar school te sturen: “Heb je plannen voor een jaar, plant een kokosboom, heb je plannen voor 5 jaar plant rijst, heb je plannen voor de toekomst: stuur je kind naar school.

Ook zijn er zgn. zelfhulpgroepen, moedergroepen drinkwatervoorzieningen worden aangelegd, toiletten, kindvriendelijkheid.

In Orissa is mijnbouw en het is hier niet vreemd dat kinderen in deze mijnbouw werken, ze gaan dan niet naar school. Er is dus nog veel te doen in deze deelstaat en nu in dit district Keonjhar.

Donderdag 13 oktober 2011 

Eindelijk het is zover… We gaan scholen bezoeken! Om kwart over 9 gaan we ruim anderhalf uur rijden naar het zuiden om de Erendie Primary School te bezoeken. Monique, Gina, Dieuwertje en ik worden eerst ontvangen in het kantoor van de organisatie die veel veldwerk doet in dit gebied en partner is van Edukans, dit staat met embleem en al op de muur rondom de gebouwen. Er zijn nog 2 groepen die andere scholen bezoeken. Ook de Indiase collega’s van gisteren gaan mee. We worden opgewacht bij de poort van de school en krijgen een lief boeketje, ook worden we begroet door aanraking van onze voeten en er wordt voor ons gezongen. Heel ontroerend. Na een voorstelronde in het kantoor van de “headmaster” ontmoeten we diverse “commitees”, een soort ouderraad, zelfhulpgroep en moedergroep die ook graag willen weten hoe in Nederland ouders samenwerken met school. Dan mogen we de klassen in, er zijn 3 lokalen in gebruik waar de klassen 1-5 in gehuisvest zijn. Eén lokaal is door de afgelopen moesson vernield en kan niet gebruikt worden. Gina gaat bij de combinatie klas 1 en 5 kijken, Monique bij klas 2 en 3 en Dieuwertje en ik gaan bij klas 4 naar binnen, waar de kinderen meteen opstaan en ons begroeten met “Namaste”. Juf Sukumani Dei is met 18 kinderen (12 jongens en 6 meisjes) aan het rekenen ze legt de breuken uit. De kinderen zitten allemaal op de grond op een doekje en hebben een tas op de grond liggen waar een potlood en schrift in kan zitten. Op de muur staan wat schilderingen en er zijn 3 ramen die open staan. Ook zijn er 2 deuren die ook open staan. Voor in de klas staat een tafel en stoel voor de juf en het schoolbord zit in de muur en is meer een zwartgeverfd vlak. De kinderen hebben allemaal een boek en wanneer ze een beurt krijgen, staan ze op en geven antwoord. Verder zijn ze stil en luisteren naar de juf. Later hoor ik dat er eigenlijk 33 kinderen in deze klas zitten. Vanwege een festival zijn ze nu niet op school. Het wordt mij niet helemaal duidelijk of dit heel vaak gebeurd. Wel wordt er verteld dat de ouders erop worden aangesproken.

 De kinderen werken eerst met Hindi cijfers en even later ook met  de cijfers zoals wij die kennen. Breuken zijn hier ook nog best lastig: 3/8  wordt vrolijk als 8/3 geschreven.

 Ik laat een paar kinderen in mijn opschrijfboekje hun naam schrijven; Paripurna, zij houdt van goed werken, Isoesin, zij houdt van Engels en Didzjagat Bej, hij gaat graag naar school vanwege zijn vrienden.

Dan is het al weer tijd om te gaan, ik geef de juf het boekje tekeningen van de 4^e klas van onze school en vertel dat de tekeningen door kinderen uit Nederland zijn gemaakt (met vertaling van Mr Romeo). Met plezier wordt erin gekeken en wie weet kunnen er ook tekeningen gemaakt worden die terug gaan.

Na een overheerlijke lunch gaan we naar een andere school Palanghati Primary School en ben ik samen met Gina in klas 2 en 3 van juf Kokila Nayak. Daar heeft klas 3 “science”, een soort biologie de kinderen gaan in groepjes bespreken wat dieren, planten en vogels zijn die ze kennen. En klas 2 schrijft de cijfers 1-100 op in het Urdia, het kost mij enige moeite om dit te herkennen…. De juf is gehandicapt, haar benen zijn krom en ze is net zo groot als haar leerlingen. Ze is heel lief en duidelijk naar de kinderen, ook al kunnen we haar niet verstaan, dit zien we heel goed. Aan het einde van de les doen Gina en ik samen met de kinderen “head, shoulders, knee and toe………” Dikke pret! Ik geef de juf tekeningen van de 2^e en 6^e klas van onze school, ze vindt ze heel leuk en laat ze aan de kinderen zien. Een molen wordt niet herkend… De school is uit (het is 4 uur) en alle klassen gaan in een kring om het beeld voor de school staan. Dat ziet er heel mooi uit, dan wordt iedereen gedag gezegd en gaan de kinderen lopend weer naar huis. Onderweg in onze auto zien we kinderen lopen, en dat is een heel eind!

Vrijdag 14 oktober

Vandaag hoeven we niet zo vroeg op. Wel is er meteen na het ontbijt werk aan de winkel, want er moeten verslagen gemaakt worden van wat er allemaal gezien is gisteren. Gelukkig heb ik veel opgeschreven in mijn boekje. Om kwart voor 10 vertrekken we naar Junpara Nolan UP School, deze school heeft kinderen tot en met de 7^e klas. We worden met bloemen ontvangen en naar het kantoor van de Headteacher gebracht, daar komt iedereen die op de school werkt even later binnen om zich voor te stellen, de klassen zitten dan dus even zonder juf of meester. Het wordt heel erg gewaardeerd dat we helemaal uit Nederland komen om mee te kijken en te helpen het onderwijs te verbeteren. Ik wil heel graag in de 1^e klas gaan kijken, maar ik word naar de 3^e klas gebracht, waar nu ook maar heel weinig kinderen zijn; 6 meisjes en 7 jongens. Ik kom er niet achter of er eigenlijk meer kinderen in deze klas zitten. Ze gaan rekenen, juf zingt met de kinderen een liedje waar ik de getallen in herken… ek, doe, teen, cha….. (1,2,3,4,…). De kinderen doen allemaal mee. Ook heeft juf allerlei zelfgemaakt materiaal, alleen laat ze dat allemaal aan mij zien in plaats van ermee te werken met de kinderen, ik vraag haar alsjeblieft les te geven want daar kom ik voor tenslotte…. De kinderen werken even later in hun schrift en schrijven sommen over van het bord. Ik doe nog een spel met de cijferbal en ben blij dat ik de cijfernamen tot en met 10 in Hindi ken..! Ook doe ik gewoon in het Nederlands de zevensprong met de hele klas, erg leuk! Ik geef het boekje met tekeningen van de 1^e klas aan de juf en de kinderen krijgen een ballon. Dan is het voor de kinderen tijd voor de schoolmaaltijd.

We krijgen weer een overheerlijke lunch, die we met onze rechterhand eten, zonder lepel of vork. Ik denk dat we dat thuis ook maar eens gaan doen….. Het voelt wel heel dubbel. Veel kinderen hebben op een dag maar één maaltijd…!

Op naar de Andhari Chamam Primary School. Aan het begin van het dorp worden we opgewacht door een grote groep vrouwen in heel kleurige kleding. We weten niet wat ons overkomt…! Er wordt op een grote schelp geblazen, die klinkt als een trompet. We krijgen bloemen, een “sindura”(rode stip) op ons voorhoofd, onze voeten worden besprenkeld met water en ook heel nederig aangeraakt. We worden aan de hand genomen en in de straat nog 2 keer de voeten besprenkeld met water. Ik heb schoenen aan, die worden dus wel heel nat…… We worden als koninginnen binnengehaald en zijn werkelijk sprakeloos ervan. Foto’s maken lukt niet. Bij de poort van de school moet ik bukken anders stoot ik mijn hoofd, ik ben een reus vergeleken bij de vrouwen om me heen….Zonder woorden hebben we hier veel plezier om. Voor de school krijgen we weer bloemen en in een ruimte op stoelen gezet en een heleboel vrouwen en kinderen komen binnen en kijken en lachen naar ons. Het lijkt onwerkelijk maar dit gebeurt ons toch echt. In dit dorp wonen vooral leden van de Mundastam horen we later. Nauwelijks bekomen van deze ontvangst kunnen we ook hier een klas bezoeken. Ik ga naar klas 4-5, waar meester Sanjay Rumar Patra rekenen geeft. Ook hier zie ik een kale klas, de kinderen zitten op de grond, de 4^e in een kring van 5 jongens en 5 meisjes en de 5^e 5 jongens en 5 meisjes apart. Ze zijn drie kwartier aan het rekenen en laten zich niet afleiden door binnenlopende mensen. Er staan ook voortdurend mensen door het raam naar binnen te kijken en foto’s te nemen. Tja, vier witte grote vrouwen zijn een bezienswaardigheid. Om half 4 is de les klaar en is er buiten veel getrommel te horen, de kinderen zitten echter netjes in rijen. De meester vertelt me dat ze nu “gardening” (tuinbouw) hebben. Ik zie daar echter niets meer van want ik wordt opgehaald en moet meedansen op het getrommel…….. Het is buiten één groot feest, niet te beschrijven. We worden dansend naar de plek teruggebracht waar we zijn opgehaald. Wat een belevenis. Ik ben 's Avonds ontzettend moe, maar voor Edukans moet ook nog een verslag met foto's geregeld worden, kijk maar op de site....... Lijkt heel erg op dit verhaal denk ik...

Heerlijk om reacties te lezen. Het lijkt wel of ik hier al weken ben. De kakkerlakken heten Jip en Janneke en de gekko gewoon gekko...